Robert Makłowicz, urodzony w 1963 roku w Krakowie, dziennikarz, autor książek i programów telewizyjnych oraz internetowych o tematyce kulinarnej, kulturowej i historycznej. Nauki pobierał na wydziałach prawa i historii Uniwersytetu Jagiellońskiego, czyniąc to długotrwale, jednakże niesystematycznie oraz wybiórczo, gdyż żadnego z rzeczonych kierunków nie ukończył. Historią pasjonuje się od zawsze,
zwłaszcza dziejami Europy Środkowej w dobie panowania Habsburgów, ze szczególnym uwzględnieniem dwóch ostatnich władców tejże dynastii – cesarzy Franciszka Józefa oraz Karola. Pozostałe zainteresowania leżą w szeroko pojętej sferze konsumpcji – od literatury (ulubieni autorzy: Joseph Roth i Andrzej Bobkowski), poprzez muzykę (od punk rocka po Mahlera i Bartóka, ze szczególnym uwzględnieniem pieśni ludu Csángo),
po destylaty owocowe (gruszki odmiany Williams, morele, czereśnie, wiśnie, śliwki, jabłka, maliny, pigwa oraz mieszane), wina (zwłaszcza z odmian grüner veltliner, vernatsch oraz pinot noir) i kuchnię (przedziwna predylekcja do mamałygi z bryndzą i
skwarkami z mangalicy).
Aktorka teatralna i filmowa, wielokrotnie nagradzana podczas najważniejszych polskich festiwali filmowych, laureatka m.in. Orłów za pierwszoplanowe role kobiece w filmach „Jack Strong” i „BODY/CIAŁO”. Dwukrotnie nagrodzona za pierwszoplanowe role na FPFF w Gdyni. Laureatka Paszportu Polityki, nagrody im. Zelwerowicza, Telekamery i wielu innych, zarówno w dziedzinie filmu, jak i teatru. Członkini polskiej i europejskiej akademii filmowej.
Jeszcze przed ukończeniem studiów na Wydziale Aktorskim Krakowskiej Państwowej Wyższej Szkoły Teatralnej zadebiutowała rolą w filmie „Lista Schindlera” Stevena Spielberga, a także w spektaklu Krystiana Lupy „Lunatycy” w Narodowym Starym Teatrze. Na swoim koncie ma role w filmach takich, jak: „Katyń”, „Patrzę na ciebie Marysiu”, „W imię”, „(Nie)znajomi”, „Śniegu już nigdy nie będzie”, „Magnezja”, „Teściowie” oraz serialach: „Czas honoru”, „Przepis na życie” czy „Klangor”.
Grała na deskach Starego Teatru w Krakowie, Teatru Dramatycznego w Warszawie, Teatru Narodowego, TR i Och-Teatru. Od 2008 współtworzy zespół Krzysztofa Warlikowskiego w Nowym Teatrze w Warszawie.
Maja od lat angażuje się także w działania przeciwdziałające niehumanitarnemu traktowaniu zwierząt, ekologii, a także na rzecz praw człowieka.
znany także jako Piasek – polski piosenkarz, autor tekstów i osobowość telewizyjna. Członek Akademii Fonograficznej ZPAV. W latach 1992–1997 wokalista zespołu Mafia, z którym wydał trzy albumy studyjne. Do jego największych przebojów należą piosenki: „Budzikom śmierć”, „Niecierpliwi” i „Prawie do nieba” (nagrane z Robertem Chojnackim), „Z głębi duszy”, „I jeszcze…”, „Chodź, przytul, przebacz”, „Rysowane tobie”, „Śniadanie do łóżka” i „Wszystko dobrze”.
W 2022 wydał piosenkę oraz teledysk „Ania” do filmu dokumentalnego Ania poświęconemu Annie Przybylskiej, w którym także wystąpił, poza tym ponownie był jurorem w programie Dancing with the Stars.
Fot.Jacek Poremba
Urodziła w się w 1972 roku w Krakowie. Skończyła krakowskie PWST. Choć debiutowała w 1992 roku rolą Julii w Romeo i Julii Williama Szekspira (w reż. Krzysztofa Orzechowskiego) w Teatrze Ludowym w Krakowie, to z Teatrem Słowackiego związana jest od 1996 roku, czyli od początku swojej drogi zawodowej.
Zagrała tutaj m.in. w: Śniadaniu u Tiffany’ego w reż. Pawła Miśkiewicza (1994), Księciu Niezłomnym w reż. Andrzeja Pawłowskiego (1998), Rzeźni w reż. Remigiusza Brzyka, Czarownicach z Salem w reż. Barbary Sass (1999), Jordanie w reż. Mai Kleczewskiej (2000), Abelardzie i Heloizie w reż. Agaty Dudy-Gracz (2001), Idiocie Fiodora Dostojewskiego w reż. Barbary Sass (2002), Nożach w kurach Davida Harrowera w reż. Mai Kleczewskiej (2002), Czarodziejskiej górze w reż. Barbary Sass (2004), Urodził się i to go zgubiło w reż. Antoniego Libery (2006), w Całe życie głupi w reż. Macieja Wojtyszki (2007), Rozmowach poufnych Ingmara Bergmana w reż. Iwony Kempy (2008), Kto wyciągnie kartę wisielca, kto błazna? wg Króla Leara Williama Szekspira w reż. Pawła Miśkiewicza (2015), Dziejach upadków według Honoré’a de Balzaca w reż. Małgorzaty Warsickiej (2016).
Grała w Lunatykach Krystiana Lupy (w wersji z 1995 i 1998 roku) w Starym Teatrze w Krakowie. Współpracuje z Teatrem STU.
W 1996 roku otrzymała nagrodę XIV Festiwalu Szkół Teatralnych; w 2001 roku dostała Ludwika za rolę Shirley w przedstawieniu Jordan Anny Reynolds i Moiry Buffini. W 2002 roku otrzymała Stypendium Twórcze Miasta Krakowa za twórczość teatralną. W tym samym roku została laureatką Nagrody im. Leona Schillera; w 2003 roku powtórnie otrzymała Ludwika, a także Złotą Maskę za rolę Agłaji w Idiocie wg Fiodora Dostojewskiego. Otrzymała nagrodę aktorską z rolę Jenny Von Westphalen w spektaklu Narodziny Fryderyka Demuth w reż. Macieja Wojtyszki na Festiwalu Rzeczywistość Przedstawiona Zabrze 2015. Za tę samą rolę otrzymała Nagrodę Aktorską na Festiwalu Teatrów Telewizji Sopot 2017. W 2017 roku po raz kolejny została laureatką Ludwika za rolę Baronowej Hulot w Dziejach upadku w reż. Małgorzaty Warsickiej. Publiczność XXVIII Międzynarodowego Festiwalu Sztuk Przyjemnych i Nieprzyjemnych, oddając swoje głosy (internetowo oraz tradycyjnie – wypełniając karty plebiscytowe), przyznała tytuł Najlepszej Aktorki dla Dominiki Bednarczyk za rolę Konrada w spektaklu „Dziady” w reżyserii Mai Kleczewskiej, otrzymała nagrodę im. Aleksandra Zelwerowicza dla najlepszej aktorki w sezonie 2021/2022 za rolę Konrada w „Dziadach” w reż. Mai Kleczewskiej. Subiektywny spis aktorów teatralnych Jacka Sieradzkiego 2022, czyli ranking najlepszych kreacji aktorskich, a wśród nich Dominika Bednarczyk-Krzyżowska za rolę Konrada w „Dziadach”.
Grała w licznych spektaklach Teatru Telewizji, np. w Antygodnie w reżyserii Andrzeja Seweryna (2005). Poza działalnością teatralną jest związana także z filmem. Ma na swoim koncie role m.in. w: Liście Schindlera w reż Stevena Spielberga (1993), Spisie cudzołożnic w reż. Jerzego Stuhra (1995), Ono w reż. Małgorzaty Szumowskiej (2004), Wspomnieniu lata Adama Guzińskiego (2016).
Niespodzianka
Urodził się w 1972 roku w Krakowie i nadal tam mieszka. Był sekretarzem Wisławy Szymborskiej, teraz prowadzi jej Fundację. Pracuje na Wydziale Polonistyki UJ, gdzie prowadzi zajęcia z teorii pisania, teorii przekładu i creative writing. Bywa tłumaczem z języka angielskiego, zdarza mu się pisywać książki dla dzieci i dorosłych oraz układać wierszyki czy teksty piosenek. Pisuje felietony o języku.
Znakomity jako wyzwalający się z okowów patriarchatu Janusz w „Halce” Anny Smolar czy druzgoczący poczucie bezpieczeństwa widzów terrorysta z „Obywatelki Kane” Wiktora Rubina, błyskotliwy i ironiczny jako Clive Bell w „Orlandzie. Bloomsbury” Katarzyny Minkowskiej – trudno nie zgodzić się z oceną Jacka Sieradzkiego (dziennikteatralny.pl), że Radosław Krzyżowski „Znalazł w sobie kopalnię energii czy wręcz euforii, gra ekstatycznie”. Doskonałe recenzje, wraz z całą obsadą, otrzymał za „Art of living” w reż. Katarzyny Kalwat na podstawie „Życia instrukcji obsługi”, monumentalnej powieści Georgesa Pereca: „Rozkosznie było patrzeć na aktorów bawiących się tekstem, (…) ten spektakl jest kreacją zespołową i SŁOWO kreacja jest koherentne”. „Pan Młody Radosława Krzyżowskiego to rola absolutnie wybitna, jedna z najlepszych, o ile nie najlepsza w dorobku tego aktora. Postać rozedrgana, nawet dosłownie rozdarta, bo między dawną kochanką a młodą żoną, niepozbawiona i pewnej buty, ale i czułości” – tak o roli aktora w inscenizacji „Wesela” w reżyserii Jana Klaty pisała Fanny Kaplan. Jego perfekcyjny warsztat i zaangażowanie w budowaniu roli budzą uznanie krytyków, w tym Łukasza Drewniaka, w którego opinii Krzyżowski „ma od lat predyspozycje do grania gigantów”. W Starym Teatrze możemy zobaczyć aktora w różnych odsłonach. m.in. w spektaklach duetu Strzępka&Demirski – „Jeńczynie”, gdzie w trakcie małżeńskiej terapii poddaje analizie społeczne lęki i frustracje seksualne, w „Roku z życia codziennego w Europie Środkowo-Wschodniej”, gdzie wciela się w rolę Księdza, celnie i ostro, ale bez niepotrzebnej groteskowości punktując przywary całej grupy społecznej oraz w „Triumfie woli”, gdzie umiejętnie podnosi na duchu widzów jako człowiek, który „wynalazł ogień” i Mountain Man, który przekopał górę. Aktor znakomicie zbudował także postać antypatycznego doktora Helmera, który stanowi wyrazisty kontrapunkt dla pozostałych bohaterów adaptacji „Królestwa” Remigiusza Brzyka.
Aktor wrócił po przerwie do zespołu Starego Teatru w sezonie 2015/2016 wyznając: „Powoli formuje się nowy kształt tego teatru, zupełnie inny język niż ten, do którego przywykłem. Dla artysty to wizja bardzo kusząca – znaleźć się w miejscu, które operuje inną poetyką, nową estetyką. Myślę, że dla każdego, kto porusza się w rejonie sztuki, takie zmiany są absolutnie konieczne”. Rozpoczął od świetnej roli Burmistrza Petera Stockmanna we „Wrogu ludu” Ibsena w reżyserii Jana Klaty – wyważonego, powściągliwego w wyrażaniu emocji, stanowiącego ostry kontrast dla wypowiadanych z apodyktycznym szaleństwem racji scenicznego brata – Doktora Tomasa Stockmanna. Znakomicie przyjęto także rolę Księżnej Iriny w „Szewcach” w reżyserii Justyny Sobczyk, okrzykniętą przez Łukasza Drewniaka najlepszą rolą męską w sezonie 2016/2017 („Teatr”). Zaskoczył widzów brawurową rolą tytułową w spektaklu „Masara” w reż. Stanisława Mojsiejewa. W 2018 roku został wybrany na przewodniczącego Rady Artystycznej, kształtującej repertuar Starego Teatru.
Wcześniej, podczas pierwszych pięciu sezonów w Starym Teatrze (1998-2003) aktor zagrał kilka bardzo zróżnicowanych ról m.in. u Tadeusza Bradeckiego w „Karierze Artura Ui”, Remigiusza Brzyka w „Wiśniowym sadzie”, Jerzego Jarockiego w „Trzecim akcie według «Szewców»”. Za rolę Czeladnika w tym spektaklu został nagrodzony na XXVIII Opolskich Konfrontacjach Teatralnych „Klasyka Polska”. Lata w zespole Teatru im. J. Słowackiego to czas osiągania pełni dojrzałości artystycznej z jej świadomością, dystansem, mistrzostwem warsztatowym. Na Placu Św. Ducha stworzył kilkanaście wybitnych ról, m.in. w wielkim przedsięwzięciu Barbary Sass, jakim była inscenizacja „Czarodziejskiej góry” Manna: „świetny kuzyn Joachim. W nim może najmocniej splata się życie ze śmiercią. W postawie, sile głosu Krzyżowskiego jest jego twardość i zamiłowanie do wojskowego drylu. Potem to ciało rozpada się niemal na naszych oczach. Wielkie zwycięstwo aktora”. Lermontowska „Maskarada” w reż. Nikołaja Kolady przyniosła kolejną kreację: „Arbienin objawia się jako dojrzały, ale zgorzkniały mężczyzna, przelękniony smugą cienia, w którą wchodzi, niewierzący w dobro i wierność. Jego ukochana Nina jest zawsze daleko, a blisko – starucha – Śmierć, jedyna prawdziwa żona i oblubienica. Krzyżowski mówi monologi jasno, czysto i rozumnie” – ocenił Łukasz Drewniak.
Aktor od lat współpracuje również z Teatrem STU, grał w Łaźni Nowej czy Teatrze Polskim w Warszawie. Ma w swoim dorobku sztandarowe postacie z teatralnego słownika: Hamleta, Makbeta, Edypa, Rogożyna, Stawrogina. Perfekcjonista z wielką wyobraźnią zagrał m.in. obsypanego nagrodami Hamleta w inscenizacji Krzysztofa Jasińskiego w Teatrze STU. „Od Krzyżowskiego nie można oderwać oczu. Jego Hamlet jest niezwykle męski, zadziorny. Ale pod tą zadziornością kryje się wrażliwość, pewien rodzaj rozedrgania, dany nie każdemu” – pisała Magdalena Huzarska-Szumiec. Po latach, w tym samym przedstawieniu zagrał rolę Klaudiusza i otrzymał, jako pierwszy z krakowskich twórców, Nagrodę Stanisława Wyspiańskiego za osiągnięcia artystyczne.
Tato Julii i Miłosza, pedagog, wychowawca, nauczyciel akademicki, działacz społeczny, dr n. społecznych, Kawaler Orderu Uśmiechu, autor licznych publikacji o wychowaniu i prawach dziecka, m.in. książki “Order Uśmiechu – wspólny świat dzieci i dorosłych”, książek dla dzieci:„Opowieści o tym, co w życiu ważne”, „Opowieści o tym, co daje moc”, „Wielcy przyjaciele dzieci”, Rzecznik Praw Dziecka (2008-2018), Kanclerz Międzynarodowej Kapituły Orderu Uśmiechu, Przewodniczący Międzynarodowego Stowarzyszenia im. Janusza Korczaka, Kawaler Orderu Uśmiechu, inicjator uchwalenia przez Sejm Roku Janusza Korczaka (2012), Roku Ireny Sendlerowej (2018) i Ogólnopolskiego Dnia Praw Dziecka (20 listopada), doprowadził do licznych zmian w prawie lepiej zabezpieczających dobro dziecka (m.in. wprowadzenia całkowitego zakazu stosowania kar cielesnych wobec dzieci oraz wprowadzenia pojęcia prawa dziecka do obojga rodziców).
Na zdjęciu w okularach Janusza Korczaka.
Rocznik 1980. Aktor teatralny i telewizyjny pochodzący z Gdańska.
Absolwent Studium Aktorskiego przy Teatrze
im. Stefana Jaracza w Olsztynie. Wcześniej ukończył oceanotechnikę na Politechnice Gdańskiej i kulturoznawstwo na OWSIiZ.
W latach 2008 – 2010 aktor Teatru Lubuskiego
w Zielonej Górze. W 2014 roku rozpoczął współpracę ze stołecznym Teatrem Capitol i Teatrem Scena Prezentacje na Woli, a od 2018 roku współpracuje z Teatrem Polonia, Och-Teatrem i Teatrem Kamienica w Warszawie.
Poza Warszawą występuje w produkcjach teatralnych Teatru Rębacz i Teatru „My” Marioli Berg.
Wziął udział w czwartej edycji Dancing with the Stars oraz w trzeciej edycji Agent Gwiazdy, dochodząc do półfinału.
Szerszej publiczności znany z takich seriali jak Majka, Linia życia czy ostatnio M jak Miłość.
W 2011 roku nominowany do nagrody Telekamery w kategorii najlepszy aktor telewizyjny.
Daniel QCZAJ jest postrzegany jako najbardziej pozytywny trener fitness w Polsce. Dzięki swojej bezpośredniości i wyjątkowej więzi z obserwatorami odniósł spektakularny sukces w Internecie, ucząc obserwatorów nie tylko dbania o ciało, ale także akceptowania samego siebie. QCZAJ motywuje w zupełnie inny sposób niż znani internetowi motywatorzy, używając prostych, a zarazem dosadnych argumentów, trafia w sedno, mówi o kwestiach trudnych, trafiając do ludzi. Obecnie obserwuje go łącznie na Facebooku, Instagramie, YouTube i TikTok ponad 1,5 mln osób z czego 85% stanowią kobiety!
Zwycięzca kategorii Polish Social Media Star 2021 w plebiscycie E! People’s Choice Awards.
Ostatnio pokazał również swój talent wokalny w pierwszej edycji polskiej wersji programu Mask Singer w stacji TVN gdzie ukrywał się pod maską PRYSZNICA. W czerwcu 2022 QCZAJ wydał swój pierwszy singiel „Tak chcę!” – cały dochód z odtworzeni utwory w serwisach streamingowych przeznaczony jest na rzecz Fundacji TVN i budowę szpitala dla dzieci i młodzieży z problemami psychiatrycznymi. A teraz gra również w teatrze w spektaklu „Ślub doskonały”.
Absolwent krakowskiej PWST (2006). W 2004 roku zadebiutował w Mistrzu i Małgorzacie Bułhakowa w reż. Krystiana Lupy na scenie krakowskiego Starego Teatru. Od lat związany z Łaźnią Nową. W latach 2011–16 aktor Teatru Nowego w Łodzi. Od 2019 roku aktor Teatru im. J. Słowackiego w Krakowie. Współpracował m. in. z Piotrem Bikontem, Wojtkiem Klemmem, Wiktorem Rubinem, Bartoszem Szydłowskim, Jarosławem Tumidajskim i Michałem Zadarą.
Na małym ekranie pojawia się od 2004 roku. m.in. Czas honoru, Singielka, Drogi Wolności, Na dobre i na złe. Można go również zobaczyć w produkcjach filmowych m.in Lejdis Andrzeja Saramonowicza, Karuzeli Roberta Wichrowskiego, Powidokach Andrzeja Wajdy, w filmie Zabawa, zabawa Kingi Dębskiej (2018) i Teatru Telewizji m.im. Anioł reż. Andrzej Maj (1995), Doktor Halina reż. Marcin Wrona (2008).
Współzałożyciel i członek krakowskiej grupy Impro Krk. Można oglądać go w spektaklach w Teatrze Nowym w Łodzi, Teatrze IMKA w Warszawie. Pedagog współpracujący z Warsztatami Aktorskimi Doroty Zięciowskiej. Absolwent stosunków międzynarodowych Wyższej Szkoły Europejskiej im. Józefa Tischnera. Instruktor narciarski związany z krakowskim klubem Yeti. Ojciec Jaśka i Antka. Nagrody żadnej nie otrzymał.
Maciej Stuhr urodził się w 1975 roku. Ukończył psychologię na Uniwersytecie Jagiellońskim oraz studia aktorskie w krakowskiej PWST. Zadebiutował na dużym ekranie w filmie „Dekalog X” Krzysztofa Kieślowskiego, gdy miał 13 lat. Szybko stał się niezwykle wszechstronnym aktorem, który realizuje się zarówno w filmie i teatrze najwyższej artystycznej rangi, jak i w produkcjach popularnych. W latach 2008-2019 współtworzył zespół Nowego Teatru. Zadebiutował u Krzysztofa Warlikowskiego w 2007 roku w przedstawieniu „Anioły w Ameryce” i od tamtej pory stworzył wiele znaczących ról, które stały się częścią kanonu polskiego teatru, takich jak „A(pollonia)”, „Koniec” i „Francuzi”. Występował również w spektaklach reżyserowanych m.in. przez Andrzeja Wajdę, Krzysztofa Garbaczewskiego czy Annę Smolar. Za rolę w filmie „33 sceny z życia” otrzymał nagrodę im. Zbyszka Cybulskiego. Ostatnie lata przyniosły mu wybitne i niezwykle zróżnicowane kreacje w filmach takich jak „Obława” w reżyserii Marcina Krzyształowicza, „Pokłosie” Władysława Pasikowskiego, filmach Wojtka Smarzowskiego, „Excentrycy, czyli po słonecznej stronie ulicy” w reżyserii Janusza Majewskiego, międzynarodowej koprodukcji „Czerwony kapitan” w reżyserii Michala Kollara, „Sala Samobójców. Hejter” w reżyserii Jana Komasy. Wśród najnowszych produkcji można wymienić takie filmy jak „Fucking Bornholm” w reżyserii Anny Kazejak czy „Powrót do tamtych dni” w reżyserii Konrada Aksinowicza, za którą otrzymał w 2022 roku nagrodę Orzeł za Najlepszą Główną Rolę Męską. Zaskoczył widzów wcielając się w postać seryjnego mordercy w serialu „Szadź”. Maciej Stuhr jest członkiem Polskiej oraz Europejskiej Akademii Filmowej. Wyreżyserował spektakl dyplomowy studentów IV roku Wydziału Aktorskiego we Wrocławiu na podstawie książki Doroty Masłowskiej „Inni Ludzie” oraz przedstawienie na podstawie tekstów Jeremiego Przybory i Jerzego Wasowskiego pt. „Smuteczek, czyli ostatni naiwni”. Zrealizował także filmy krótkometrażowe takie jak „Milczenie polskich owiec”, „Ding Dong”, „Krwawy Dziekan” i „II Koncert na Wiolonczelę i Orkiestrę”. Zrealizował również pełnometrażowy film z udziałem studentów Wydziału Aktorskiego stołecznej Akademii Teatralnej o tytule „Marta Grall”. Maciej Stuhr jest laureatem wielu prestiżowych nagród, w tym srebrnego medalu Zasłużony Kulturze Gloria Artis oraz Złotego Krzyża Zasługi.
Fot. Bartek Wieczorek
Niespodzianka
Dziennikarka edukacyjna od 2019 roku związana z tvn24.pl. Autorka książek dla i o młodych – „Young Power. 30 historii o tym, jak młodzi zmieniają świat” (2020), „Nie powiem ci, że wszystko będzie dobrze” (2022), „Pokolenie zmiany. Młodzi o sobie i świecie, który nadejdzie”. Laureatka i finalistka wielu nagród, w tym Grand Press w kategorii dziennikarstwo specjalistyczne. Sojuszniczka młodzieży.
Fot. Jakub Celej
Niespodzianka
Nauczycielka historii i wiedzy o społeczeństwie, tutorka, publicystka oraz aktywistka edukacyjna, znana w sieci jako Babka od histy. Autorka książki “Historia, której nie było”. Laureatka XIV edycji Nagrody im. Ireny Sendlerowej „Za naprawianie świata”, „Medalu Wolności Słowa” Grand Press w kategorii „Obywatel(ka)” oraz tytułu Wielkopolski Nauczyciel Roku 2021. Wiceprezeska Fundacji Muzeum Historii Kobiet. Promotorka nowoczesnych metod nauczania, społeczeństwa obywatelskiego i kobiecej strony historii.
strona internetowa Szkoła Staronia
Psycholog i kulturoznawca, wykładowca Uniwersytetu SWPS i Uniwersytetu Trzeciego Wieku w Sopocie oraz współzałożyciel Centrum Rozwoju Jump, w ramach którego wspiera rozwój i stymuluje umiejętność myślenia młodzieży, dorosłych i seniorów.
Nauczyciel dyplomowany, autor książek, twórca Zakonu Feniksa, nagrodzony przez Komisję Europejską orędownik spotkań pokoleń. Wybrany Człowiekiem Roku 2019 w kategorii “Wzorowe sprawowanie” w plebiscycie czytelników “Gazety Wyborczej”. Wyróżniony w konkursie im. Ireny Sendlerowej „Za naprawianie świata” i konkursie o Nagrodę im. Janusza Korczaka. Nagrodzony LGBT+ Diamond 2019 Polish Business Award, finalista Nauczycielskiego Nobla – Global Teacher Prize 2020, Digital Shaper 2020, jest na liście 100 osób, które zmieniają Polskę (na lepsze) wg Noizz.pl. Członek Kolegium Ekspertów Instytutu Strategie 2050.
Tutor ponad 50 finalistów i laureatów Olimpiady Filozoficznej, fan kreatywnego nauczania i twórca pracowni #utrzy, jako prekursor wykorzystania Snapchata w edukacji nazywany profesorem Snapem. Nauczyciel Roku 2018, ambasador Fundacji Kosmos dla Dziewczynek,
Ogłoszenie konkursu
już wkrótce!
KONKURS RESPEKTUJMY!
Konkurs trwa od 20 września do 18 grudnia 2023 roku
Przewidziano 3 kategorie wiekowe:
Zadaniem uczniów i uczennic jest nakręcić spot lub film z jasnym przesłaniem antyprzemocowym lub/i antydyskryminacyjnym.
Więcej informacji w regulaminie konkursu. Dla najciekawszych prac przewidziane są atrakcyjne nagrody finansowe i rzeczowe.
Budujmy razem szkołę pełną empatii i szacunku do wszystkich!
Dariusz Martynowicz – Nauczyciel Roku 2021. Polonista, edukator, trener. Trzykrotnie wpisany na prestiżową listę 100 Szerokiego Porozumienia na Rzecz Umiejętności Cyfrowych za szczególny wkład w podnoszenie kompetencji cyfrowych w Polsce. Współtwórca Niepublicznej Placówki Doskonalenia Nauczycieli Centrum Edukacji i Rozwoju Progresownia i twórca grupy na Facebooku dla nauczycieli i edukatorów PROGRESOWNIA. Fascynat kreatywności i nowoczesnych technologii. Microsoft Innovative Educator Fellow, Nearpod Advanced Educator. Wyróżniony w konkursie im. I. Sendlerowej „Za naprawianie świata”. Od wielu lat działa na rzecz edukacji i kultury pełnej szacunku do drugiego człowieka, empatii i dialogu. Inicjator kampanii społecznej “Każdy człowiek jest ważny”, “Po pierwsze, szacunek”, wsparcia nauczycielek i nauczycieli dla Teatru im. J. Słowackiego w Krakowie. Człowiek Roku 2020 „Gazety Krakowskiej” za ciekawe rozwiązania edukacji zdalnej, za rozsądną i kreatywną przemianę polskiej szkoły.
Anna Konarzewska – niestrudzona, stale dokształcająca się edukatorka, tutorka i polonistka. Kreatywna, pełna pasji i energii dyplomowana nauczycielka oraz wychowawczyni. Jest Ambasadorką Fundacji „Kosmos dla dziewczynek”. Finalistka Ogólnopolskiego Konkursu „Nauczyciel Roku 2021” oraz Nagrody im. Ireny Sendlerowej „Za naprawianie świata” w 2021 roku. W 2022 i 2023 roku nominowana do Nagrody im. Janusza Korczaka.
Blogerka „Być nauczycielem…” – strony, za pomocą której inspiruje pedagogów na całym świecie- od Ameryki, przez Europę po Azję. W 2020 roku jej blog otrzymał wyróżnienie od TWINKL. Został wpisany na listę top blogów kulturowo-językowych w Europie.
Autorka książek: „Być (nie)zwykłym wychowawcą” (2019) oraz „(Nie)zwykłych spotkań. Wokół godzin wychowawczych” (2022). Dzieli się w nich pomysłami na edukację i (nie)zwykłe lekcje wychowawcze. Publikacje zostały opatrzone patronatami Polskiego i Międzynarodowego Stowarzyszenia im. Janusza Korczaka oraz Instytutu Praw Dziecka im. Janusza Korczaka.
Wykładowca w Szkole Wyższej „Ateneum” w Gdańsku na kierunku Innowacyjne i kreatywne metody pracy z uczniem.
0d 2020 roku należy do społeczności MIE Expert (Microsoft Innovative Educator Expert), która zrzesza najbardziej innowacyjnych i przedsiębiorczych nauczycieli z całego świata.
Anna Konarzewska prowadzi liczne webinary, szkolenia, warsztaty dla nauczycieli, studentów oraz uczestniczy w wielu krajowych i międzynarodowych konferencjach poświęconych edukacji. Współpracuje z wieloma organizacjami, aby wspierać młodych ludzi w codziennych wyzwaniach współczesnego świata.
respektujmy@gmail.com